Iets voor de vrijdagmorgen.

In den lande worden nog steeds de KPI-vragenlijsten toegepast. Soms dubbel, vanuit het IBT en de archiefdienst. Persoonlijk vind ik het werken met de KPI's en de verplichting om SMART-verbeterplannen op te stellen niet bijzonder plezierig. Ze vergroten niet mijn werkplezier. 
En ik vraag me oprecht af wat de toezichthoudende partijen er nu echt aan af kunnen meten.

Alle hokjes en veldjes in het sjabloon van het SMART-verbeterplan moeten ingevuld. Als er iets staat is het goed. Zo ervaar ik het. Wat er staat, is dat nog van belang?

Gelukkig worden de rapportages deels aangevuld met door de toezichthouder gehouden interviews met mensen in de organisatie. Over hoe zij hun werk doen en omgaan met informatie. 

Kortom: wie wordt er blij van KPI's en SMART-verbeterplannen opstellen? Ik niet.
Ik laat me graag overtuigen waarom je er wel blij van kunt worden!

Ik Google af en toe op zin en onzin van KPI's. Dat verzacht m'n leed :-)
zo vond ik dit (waar staat manager kun je ook lezen toezichthouder):

"Elke manager lijkt de afkorting SMART te kennen, hoewel ze vaak niet precies weten wat het betekent. Wikipedia heeft nogal wat variaties en dat illustreert hoe vaag mensen de betekenis vinden. De meeste managers die ik ken, denken dat SMART "eenvoudig, meetbaar, ... en nog wat andere dingen" betekent. Ze komen zelden verder dan punt twee van de afkorting.

Het acroniem SMART wordt vooral gebruikt voor KPI's (Key Performance Indicators). Ik heb een hekel aan KPI's omdat ze afleiden van het werk dat we zouden moeten doen. KPI's zijn gewoon lui management.

Enkele voorbeelden:

Bij een bedrijf hoorde ik dat een bepaalde persoon, laten we hem Uriah noemen, een expert was in het definiëren van KPI's. Uriah had een "senior" positie als assistent van de IT-directeur. Dus kwam Uriah naar mijn bureau om me te helpen met mijn KPI's. Mijn terughoudendheid om mijn tijd te verspillen aan nietszeggende KPI's werd ten onrechte aangezien voor een gebrek aan vaardigheid. Uriah vroeg me wat ik de vorige maand had gedaan. Ik vertelde hem de belangrijkste taken die ik had uitgevoerd, waaronder een dataprofileringsoefening. Nadat ik had uitgelegd wat dat betekende, vroeg hij hoeveel bestanden ik had geprofileerd. Ik zei dat dat niet relevant was omdat ze sterk uiteenliepen (van 5 velden per record tot 150 velden per record), maar hij zei: "Dat maakt niet uit. Hoeveel bestanden?". Ik controleerde het en zei dat het er 37 waren, in de hoop dat hij me met rust zou laten. Dus zei hij: "Oké, dan maken we je KPI voor volgende maand 40 bestanden." Ik zei dat ik volgende maand geen dataprofilering hoefde uit te voeren, en hij zei: "Dat maakt niet uit. Laad gewoon 40 bestanden in de profileringstool en voeg 40 bestanden toe aan je KPI-rapport."

Zo word je een KPI-expert.

Toen ik aan spoorwegveiligheidssystemen werkte, werkte ik met een aantal zeer goede mensen die moedig de kwaliteit controleerden van het werk van aannemers die spoordelen vervingen. Er hangen levens af van dit werk en de mensen van Kwaliteitsborging waren er elke dag om ervoor te zorgen dat het spoor veilig was, behalve twee dagen per maand waarop ze op kantoor waren om "hun KPI's te controleren". Ze verspilden twee dagen per maand aan de stomme dingen die hun managers hen afmatten, zodat ze de rest van de tijd in de praktijk konden werken om de levens van het spoorwegpersoneel en het publiek dat van de trein gebruikmaakte te beschermen. Hun werk was hard nodig omdat de aannemers "efficiëntiedoelstellingen" (nog meer KPI's) hadden die hen aanmoedigden om te bezuinigen.

Een nog ernstiger misbruik van KPI's werd gemeld door een voormalig politiechef op de nationale radio in het Verenigd Koninkrijk. Hij legde uit dat politieagenten KPI's hanteerden die gebaseerd waren op veroordelingspercentages. Verkrachtingszaken hebben een laag veroordelingspercentage omdat het vaak moeilijk is vast te stellen wat er werkelijk is gebeurd en het daardoor moeilijk is om een veroordeling te krijgen. Omdat politieagenten werden beoordeeld op deze domme KPI, vermeden ze verkrachtingszaken om hun KPI-cijfers te verbeteren. Ongetwijfeld gaven sommige gewetensvolle politieagenten prioriteit aan hun zaken met professionaliteit en oog voor de ernst van het misdrijf, en zij kregen slechte KPI-cijfers, dus zij waren niet degenen die promotie kregen. Uiteindelijk bleven degenen die bereid waren hun KPI-cijfers te maximaliseren als enigen over.

In de tv-serie "The Wire" werd de knappe agent Cedric eindelijk benoemd tot politiechef. Hij weigerde "de statistieken te manipuleren, want zo zijn we in de eerste plaats in deze puinhoop terechtgekomen" en dat betekende het einde van zijn korte carrière als politiechef. "The Wire" was populair omdat het net zo was als de echte wereld.

Mensen zeggen altijd dat medewerkers zullen begrijpen dat ze een brede taak hebben en dat KPI's slechts een managementtool zijn. Maar wanneer je KPI's invoert en meet, filter je de mensen eruit die er echt om geven en houd je degenen over die bereid zijn om mee te doen. Dit is een vreselijke uitkomst. Het straft de goede mensen en beloont de werkzoekenden.

Ik zeg dat KPI's lui management zijn, omdat goede managers weten wat hun personeel doet en met hen samenwerken om ervoor te zorgen dat ze begrijpen wat de organisatie probeert te bereiken. Luie managers vinden gewoon een paar simpele metingen die gemakkelijk te verzamelen zijn, zodat ze het rustig aan kunnen doen en aan het einde van elke maand wat cijfers kunnen rapporteren (of een handlanger kunnen laten rapporteren). KPI's zijn surrogaten voor de dingen die we echt willen optimaliseren en ze zijn bijna nooit volledig afgestemd op die echte doelen. Omdat de KPI's eenvoudig en meetbaar zijn, zijn ze gemakkelijk te vervalsen. Degenen die niet om hun werk geven, denken alleen maar aan hoe ze de beste cijfers kunnen halen. Deze mensen slagen en de goede worden tegengehouden of verlaten de organisatie. KPI's demoraliserend werken op goede mensen en bouwen organisaties op die alleen maar om hun eigen hachje geven."
https://www.thedatastudio.net/stupid_kpis.htm#:~:text=KPIs%20are%20....

Ga ik plezierig het weekend mee in.

Weergaven: 83

Hierop reageren

Berichten in deze discussie

Met plezier gelezen en deels herkenbaar, maar ik voeg graag een ander perspectief toe.

Eens: meten om het meten is zinloos. En kwantificeren wat niet gekwantificeerd kan worden is dat ook.

Echter, indicatoren kunnen wel degelijk behulpzaam zijn. Niet om te controleren of individuele medewerkers hun werk wel doen, maar om inzicht te krijgen in waar extra inzet of bijsturing nodig is om zaken te verbeteren.

Voorbeeld: wij hebben in beleid vastgelegd dat we verbetermaatregelen zo veel mogelijk 'by design' treffen. Om dat handen en voeten te geven, hebben we een aantal ingrepen in de governance gedaan om te zorgen dat informatiebeheer ook daadwerkelijk wordt meegenomen bij veranderingstrajecten. En hebben we handreikingen e.d. beschikbaar gesteld.

In veel gevallen zijn die veranderingstrajecten gekoppeld aan applicaties. Een indicator die daarbij hoort is: voor hoeveel van onze ca. 800 applicaties hebben we passende maatregelen getroffen voor informatiebeheer? 
Door dit periodiek bij te houden, verwacht ik dat uit de cijfers blijkt dat er een opwaartse trend is. Als dat niet gebeurt, dan weet ik dat mijn interventies niet effectief zijn geweest. Als het heel langzaam gaat, dan weet ik dat dit misschien geen effectieve strategie is en dat ik iets anders of iets extra in gang moet zetten. En als het snel gaat, dan weet ik dat we juist aan deze strategie vast moeten houden.

Zo gebruiken we een stuk of 10 indicatoren om de effectiviteit van het beleid te meten. Niet bedoeld om de collega's op af te rekenen, maar wel bedoeld om onze strategie op bij te stellen. In aanvulling daarop voeren we periodiek een gesprekje met alle afdelingen om ook het "verhaal achter de cijfers" te kennen.

Concreet voorbeeld van wat dit heeft opgeleverd: we zagen dat de hoeveelheid papieren archiefachterstand al jaren stabiel bleef: er kwam niks bij, maar er ging ook amper iets af. Ondanks dat we iedereen al heel lang heel lief vroegen of ze alsjeblieft hun rotzooi wilden opruimen. Uit de gesprekken bleek dat er simpelweg onvoldoende capaciteit was om dit echt aan te pakken: andere zaken hadden (terecht) meer prioriteit.
Daarop hebben we financiering geregeld en zijn we een project gestart om die achterstanden versneld weg te werken. Dat doen we met mensen die we daar speciaal voor inhuren, aangevuld met re-integratiekandidaten. Zodat we straks definitief afscheid hebben genomen van het laatste beetje papier. En we ons weer doelgericht op het volgende brokje verbetering kunnen richten.

Doe ik op deze manier aan "lui management"? Misschien wel. Maar zo lang het informatiebeheer daar beter van wordt, ben ik liever lui dan moe ;)

Hallo Rens, zo doe je niet aan lui management. Dat doe je als je meet om te meten en niet geïnteresseerd bent in het verhaal achter de cijfertjes. Je kunt met verschillende intenties meten of laten meten.
Dank je.

Antwoorden op discussie

RSS

© 2025   Gemaakt door Marco Klerks.   Verzorgd door

Banners  |  Een probleem rapporteren?  |  Algemene voorwaarden